New Source Sheet

Niedziela

Po niejakim czasie jednak, w porze sprzętu pszenicy, poszedł Szymszon, by odwiedzić żonę swoją, przynosząc koźlątko, i rzekł: Wnijdę do żony mojej, do komnaty, ale ojciec jej nie pozwolił mu wnijść.

I rzekł ojciec jej: Mniemałem rzeczywiście, żeś jej znienawidził, przeto oddałem ją towarzyszowi twojemu; ale siostra jej młodsza, piękniejsza jeszcze od niej: niechajby twoją została zamiast tamtej!

I odpowiedział im Szymszon: Tym razem nie będę już winien wobec Filistynów, gdy im co złego wyrządzę!

I tak poszedł Szymszon i upolował trzysta lisów; nabrał również pochodni i zwrócił ogon do ogona, wsadzając każdą pochodnię między dwa ogony w środek.

Poczem zapaliwszy pochodnie, puścił je w zboża Filistynów. Zapalił w ten sposób zarówno sterty jak stojące jeszcze zboże, a niemniej i sady oliwne.

A gdy pytali się Filistyni: Kto to uczynił? powiedziano im: Szymszon, zięć Thymnejczyka - ponieważ zabrał mu żonę jego i oddał towarzyszowi jego! Nadciągnęli tedy Filistyni i spalili ją, wraz z ojcem jej, ogniem.

Szymszon zaś rzekł do nich: Jeżeli podobnie postępujecie, tedy nie spocznę, póki się nie pomszczę na was.

I tak poraził ich od goleni do bioder porażeniem wielkiem. Poczem zstąpił i osiadł w rozpadlinie skalnej Etamu.

Nadciągnęli tedy Filistyni, a stanąwszy obozem w Judei, rozpostarli się aż do Lechi.

Gdy zaś Judejczycy się pytali: Czemuście nadciągnęli przeciw nam? odpowiedzieli: Aby uwięzić Szymszona nadciągnęliśmy; aby postąpić z nim, jako postąpił z nami.

Zstąpiło tedy trzy tysiące mężów z Judy ku rozpadlinie skalnej Etamu, i rzekli do Szymszona: Azali nie wiesz, że Filistyni są panami naszymi? czemu więc uczyniłeś to nam? I odpowiedział im: Jak postąpili ze mną, tak postąpiłem z nimi!

I rzekli do niego: Aby cię uwięzić przybyliśmy, aby cię wydać w ręce Filistynów! Szymszon jednak odpowiedział im: Przysięgnijcie, że nie targniecie się sami na mnie!

I odpowiedzieli mu: Nie, chcemy cię tylko uwięzić i w ręce ich wydać - zabić jednak cię nie chcemy! I tak związali go dwoma postronkami nowymi i wywiedli go ze skały.

Gdy jednak doszedł do Lechi, a Filistyni już radosne okrzyki wydawali na widok jego, tknął go duch Wiekuistego, a stały się postronki na ramionach jego jako włókna lniane, nadpalone ogniem, i rozpadły się więzy z rąk jego.

Znalazłszy następnie świeżą szczękę oślą, wyciągnął rękę swoją i pochwycił ją i zabił nią tysiąc ludzi.

Poczem zawołał Szymszon: Szczęką oślą zabiłem mnóstwo osłów, szczęką oślą zabiłem tysiąc ludzi!

A gdy przestał to mówić, rzucił szczękę z ręki swojej, i nazwano odtąd ową miejscowość: Ramath Lechi.

Będąc jednak bardzo spragnionym, zawołał do Wiekuistego i rzekł: Tyś przez sługę Twojego sprawił wielkie to zwycięstwo - a teraz miałżebym z pragnienia zginąć, albo wpaść w ręce tych nieobrzeżańców?

I rozwarł Bóg szczelinę skały w Lechi i wypłynęła z niej woda. Gdy się tedy napił, orzeźwił się duch jego, i ożył. Przeto nazwano źródło to źródłem wzywającego, które w Lechi aż po dziś dzień.

Sądził on zaś Izraelitów za dni panowania Filistynów przez lat dwadzieścia.

Poniedziałek

I udał się Szymszon do Gazy, a poznawszy tam kobietę nierządną, zaszedł do niej.

I doniesiono Gazejczykom: przybył tu Szymszon. Osaczyli go tedy i czyhali nań przez całą noc w bramie miejskiej. Zachowywali się jednak cicho przez całą noc, myśleli bowiem: Gdy dzień zaświeci zabijemy go.

Szymszon zaś spał do północy. O północy jednak wstał, ujął obie wrotnice bramy miejskiej wraz z obydwoma drzwiami, i wyważył je razem z zaworą. Poczem włożył je na ramiona swoje i uniósł je na wierzchołek góry, położonej naprzeciw Hebronu.

I stało się następnie, że pokochał kobietę w dolinie Szorek, imieniem Delila.

Zaszli tedy do niej książęta filistyńscy, i rzekli do niej: Przymawiaj mu się, abyś się wywiedziała, na czem polega siła jego wielka i czem go zmódz możemy, abyśmy go uwięzili i poskromili, a wtedy damy ci każdy po tysiąc i sto srebrników!

I namawiała Delila Szymszona: Objawże mi na czem polega siła twoja tak wielka i czem by cię można uwięzić, aby cię można poskromić!

I odpowiedział jej Szymszon: Gdyby związano mnie siedmią wici świeżych, które jeszcze nie wyschły, wtedy stałbym się bezsilnym, a był jak każdy inny człowiek.

Przynieśli jej tedy książęta filistyńscy siedm wici świeżych, które nie były jeszcze wyschły i związała go niemi.

Czata zaś znajdowała się z jej polecenia w komnacie zewnętrznej. Gdy tedy zawołała do niego: Filistyni nad tobą Szymszonie! rozerwał wici jak się rozrywa nić zgrzebna gdy uczuwa ogień - ale tajemnica jego siły nie została poznana.

I rzekła Delila: Tak tedy naigrawałeś się ze mnie i naprawiłeś mi kłamstw! Objawże mi teraz czem związać cię można!

I odpowiedział jej: Gdyby związano mnie postronkami nowymi, których do żadnej roboty jeszcze nie użyto, wtedy stałbym się bezsilnym, a był jak każdy inny człowiek.

Wzięła tedy Delila postronki nowe i związała go nimi; poczem zawołała do niego: Filistyni nad tobą, Szymszonie! podczas gdy czata w komnacie wewnętrznej przebywała. On wszakże zerwał je jako nitkę z ramion swoich.

I rzekła doń Delila: Tak tedy naigrawałeś się zemnie dotąd, i naprawiłeś mi kłamstw. Objaw mi czem związać cię można! I odpowiedział jej: Gdybyś uprzędła siedm kos na głowie mojej w osnowę przędzy,

A przymocowała je wałkiem tkackim. I zawołała do niego: Filistyni nad tobą, Szymszonie! Obudziwszy się jednak ze snu swojego, wyrwał wałek tkacki wraz z osnową przędzy.

I rzekła doń znowu Delila: Jakże powiedzieć możesz: Kocham cię! gdy nie jest serce twoje przy mnie. Już trzykrotnie naigrawałeś się ze mnie, a nie wyjawiłeś mi, na czem polega siła twoja tak wielka.

Ale gdy mu się uprzykrzała słowy swemi ustawicznie, a trapiła go tak, że wyczerpała się cierpliwość jego, gnębiąc śmiertelnie,

Otworzył jej całe serce swoje, i rzekł do niej: Głowy mojej nie tknęła się jeszcze brzytwa, albowiem poświęconym Bogu jestem od żywota matki - gdyby mnie postrzyżono, odstąpiłaby mnie moc moja a stałbym się bezsilnym, a był jak każdy inny człowiek.

Widząc tedy Delila, że otworzył jej całe serce swoje, posłała i wezwała książąt filistyńskich, donosząc im: Tym razem musicie przybyć, albowiem otworzył mi całe serce swoje! Przybyli tedy do niej książęta filistyńscy i przynieśli przyrzeczone pieniądze ze sobą.

Ona zaś uśpiła go na kolanach swoich, poczem wezwała człowieka i kazała ostrzydz siedm kos na jego głowie, poczem poczęła go drażnić, gdy opuściła go siła jego.

Gdy tedy zawołała: Filistyni nad tobą, Szymszonie! a ocucił się ze snu swojego, pomyślał sobie: Ujdę jak za każdym razem i otrząsnę się! - nie wiedział bowiem, że Wiekuisty go odstąpił.

I ujęli go Filistyni i wyłupili mu oczy. Poczem sprowadzili go do Gazy i spętali go miedzianemi okowy, i musiał w więzieniu żarna obracać.

Ale włosy głowy jego poczęły na nowo odrastać po owem ostrzyżeniu jego.

A książęta filistyńscy zebrali się raz, aby wyprawić wielką ucztę ofiarną na cześć Dagona, bożka swojego, i by się weselić - mówili bowiem: Podał nam Bóg nasz w ręce wroga naszego, Szymszona!

Lud też, ujrzawszy go, wysławiał bożka swojego, mówiąc: Podał nam Bóg nasz w ręce wroga naszego i pustoszyciela ziemi naszej, tego, który tak wielu z naszych pozabijał.

I stało się gdy byli dobrej myśli, że rzekli: Sprowadźcie Szymszona, aby poigrał przed nami. I tak sprowadzono Szymszona z więzienia i musiał on igrać przed nimi; postawiono go zaś między kolumnami.

Poprosił tedy Szymszon chłopca, który go prowadził za rękę: Puść mnie, abym mógł pomacać kolumn, na których dom spoczywa, i abym się podparł na nich.

Dom zaś pełen był mężczyzn i kobiet; obecni też byli wszyscy książęta filistyńscy, a na dachu około trzech tysięcy mężczyzn i kobiet, przypatrujących się igrzyskom Szymszona.

Zawołał tedy Szymszon do Wiekuistego i rzekł: Panie, Wiekuisty! wspomnijże na mnie, a chciej mnie ten raz jeden jeszcze pokrzepić, o Boże, abym się za jednym zamachem mógł pomścić obu oczu moich nad Filistynami!

Poczem objął Szymszon obie kolumny środkowe, na których dom spoczywał, i wsparł się mocno o nie, o jedną prawą, a o drugą lewą swoją ręką.

Poczem zawołał Szymszon: Niechaj zginę wraz z Filistynami! i naparł silnie, tak że zwalił się dom na książęta i na wszystek lud, który się w nim znajdował; a było zabitych, których zabił przy śmierci, więcej niż tych, których zabił za życia.

I przybyli bracia jego i wszystek dom ojca jego i zabrali go i unieśli go i pochowali go między Corea i Esztaol, w grobie Manoacha, ojca jego. A sądził on Izraelitów przez dwadzieścia lat.

Wtorek

Był niejaki człowiek z gór Efraima, imieniem Michaja.

Ten rzekł do matki swojej: Tysiąc i sto srebrników, które ci skradziono, z powodu których tyleś złorzeczyła, a o których w obecności mojej tak rozprawiałaś - oto pieniądze te są u mnie, jam je zabrał. I rzekła matka jego: Obyś błogosławiony był od Wiekuistego, synu mój!

A gdy wrócił one tysiąc i sto srebrników matce swojej, rzekła matka jego: Poświęciłam z ręki mojej pieniądze te Wiekuistemu dla syna mego, aby sporządzono z tego obraz rzeźbiony i lity, a teraz zwracam ci je.

Gdy jednak zwrócił był pieniądze te matce swojej, wzięła ona dwieście srebrników i wręczyła je złotnikowi, który sporządził z tego obraz rzeźbiony i lity. I był on w domu Michai.

A posiadał ów człowiek, mianowicie Micha, dom Boży; i sprawił do tego efod i bożki domowe i upełnomocnił ręce jednego z synów swoich, aby mu służył za kapłana.

Za owych czasów nie było króla w Izraelu; czynił każdy co godziwem było w oczach jego.

Był zaś niejaki młodzieniec z Betlehem w Judzie, z rodu Judy, który był lewitą a przebywał tam.

Opuścił był ten człowiek miasto Betlehem w Judzie, by przebywać gdziekolwiek by się zdarzyło, i dostał się w góry efraimskie, do domu Michy, aby ztąd dalszą podróż swą odbyć.

I zapytał go Micha: Zkąd przybywasz? I odpowiedział mu: Jestem lewitą z Betlehem w Judzie; podróżuję ja, abym osiadł gdziekolwiek mi się zdarzy.

I rzekł doń Micha: Pozostań u mnie, a bądź mi ojcem i kapłanem, dam ci zaś dziesięć srebrników rocznie, koszt ubrania, i utrzymanie twoje. I tak nastał doń lewita.

Zgodziwszy się tedy lewita pozostać u tego człowieka, stał mu się ów młodzieniec jako jeden z jego synów.

I upełnomocnił Micha rękę lewity, i służył mu ów młodzieniec za kapłana, i zamieszkał w domu Michy.

I rzekł Micha: Oto teraz wiem na pewno, że mi Wiekuisty dobrze świadczyć będzie, ponieważ mam lewitę za kapłana.

Środa

Za owych czasów nie było króla w Izraelu, a pokolenie Dan szukało sobie za owych czasów posiadłości dziedzicznej dla osiedlenia się, ponieważ nie przypadło mu aż do onego dnia nic, jako posiadłość dziedziczna wpośród pokoleń izraelskich.

Wysłali przeto synowie Dana z rodu swojego, z pośród ogółu swego, pięciu mężów, mężów dzielnych, z Corea i Esztaol, aby wypatrzeć kraj i aby go zbadać. I rzekli do nich: Idźcie, zbadajcie kraj; i tak przybyli w góry efraimskie, do domu Michy, i zanocowali tam.

Gdy właśnie stanęli przy domu Michy, poznali głos młodzieńca, lewity; wstąpili tedy i zapytali się: Któż cię tu sprowadził, co tu porabiasz i co tu masz?

I odpowiedział im: Tak a tak uczynił mi Micha i zgodził mnie, i służę mu za kapłana.

Rzekli tedy do niego: Wybadaj też Boga abyśmy wiedzieli, czy powiedzie się droga nasza, którą idziemy.

I odpowiedział im kapłan: Idźcie w pokoju! Przed obliczem Wiekuistego jest droga wasza, którą idziecie.

Owych pięciu mężów zatem odeszło, i przybyli do Laisz, i widzieli lud tameczny zamieszkały spokojnie wedle obyczaju Cydończyków, cicho i bezpiecznie, i że nie było nikogo w kraju, z dzierżących władzę dziedziczną, któryby ich w czemkolwiek skrzywdził, dalecy też byli od Cydończyków, a nie mieli stosunków z nikim.

Gdy zatem wrócili do pobratymców swoich, do Corea i Esztaol, rzekli do nich pobratymcy ich: Cóżeście wy przynieśli?

I odpowiedzieli: Dalej, wyruszmy przeciw nim! albowiem rozpatrzyliśmy kraj - jest on rzeczywiście bardzo piękny! A wy jeszcze się zastanawiacie? Nie ociągajcie się dłużej, aby wyruszyć, aby pójść i wziąć kraj ten w posiadanie.

Gdy przyjdziecie, zastaniecie lud bezpieczny i kraj na wsze strony rozległy. Tak, podał go Bóg w ręce wasze - jest to miejsce, gdzie nie zbywa na niczem, czem darzy ziemia.

Wyruszyło zatem ztamtąd z rodu Danitów, z Corea i Esztaol, sześćset ludzi, uzbrojonych w przybory wojenne.

W pochodzie swoim stanęli obozem w Kirjat-Jearim, w Judei. Przeto nazwano ono miejsce aż po dzień dzisiejszy obozem Dana, a znajduje się ono za Kirjath-Jearim.

Ztamtąd pociągnęli ku górom efraimskim i zaszli do domu Michy.

Odezwało się tedy owych pięciu ludzi, którzy wyszli byli do Laisz, aby kraj wypatrzeć, i rzekli do pobratymców swoich: Czy wiadomo wam, że znajdują się w tych budynkach efod i bożki domowe, obraz rzeźbiony i lity? Zobaczcie tedy co wam czynić zostaje!

I tak zboczyli tam i doszli do domu młodzieńca, lewity, do domu Michy, i pozdrowili go.

Sześćset ludzi zaś z synów Dana, uzbrojonych w przybory swe wojenne, stało u wejścia bramy.

Pięciu jednak owych mężów, którzy wyruszyli byli by wypatrzeć kraj, wstąpiwszy, weszli tam i zabrali obraz rzeźbiony, i efod, i bożki domowe i obraz lity, podczas gdy kapłan stał u wejścia do bramy wraz z sześciuset ludźmi, uzbrojonymi w przybory wojenne.

Wstąpiwszy tedy do domu Michy, zabrali obraz rzeźbiony i efod i bożki domowe i obraz lity. I rzekł do nich kapłan: Co wy czynicie?

I odpowiedzieli mu: Milcz, połóż rękę na usta a pójdź z nami, i bądź nam ojcem i kapłanem. Cóż lepsze dla ciebie, czy być kapłanem domu jednego człowieka, czy też być kapłanem całego pokolenia i rodu izraelskiego?

I ucieszył się kapłan w sercu swojem, a zabrawszy efod i bożki domowe i obraz rzeźbiony stanął w pośrodku ludu.

I tak puścili się w drogę i poszli, umieszczając przed sobą dziatwę, stada i juki.

Zaledwie jednak oddalili się od domu Michy, zebrali się mieszkańcy sąsiednich domostw przy domu Michy, i doścignęli synów Dana,

I wołali za nimi; na co ci, zwróciwszy się ku nim, zapytali się Michy: Co ci się stało, żeście się tak tłumnie zebrali?

I odpowiedział: Bożki moje, którem sobie sporządził, wyście zabrali, a nadto i kapłana i poszli - i cóż mi zostaje? Jakże się jeszcze pytać możecie: co ci się stało?

I odpowiedzieli mu synowie Dana: Nie odzywałbyś się raczej głośno wobec nas, mogliby bowiem napaść was ludzie rozgoryczeni, a zagubiłbyś życie twoje i życie rodziny twojej.

Poczem odeszli synowie Dana w dalszą swą drogę. Widząc zaś Micha, że silniejsi są od niego, cofnął się i wrócił do domu swego.

Zabrawszy tedy to, co sporządził Micha, oraz kapłana, którego miał przy sobie, napadli na Laisz, na ludzi spokojnych i bezpiecznych, i poranili ich ostrzem miecza; miasto zaś spalili ogniem.

A nie pospieszył mu nikt z pomocą, oddalone bowiem było od Cydonu, a nie mieli stosunków z ludźmi; położone było mianowicie w dolinie Bet-Rehob. Poczem odbudowali miasto i osiedli w niem.

I nadali miastu temu nazwę Dan, podług imienia Dana, praojca ich, urodzonego Izraelowi; przedtem jednak była nazwa miasta tego Laisz.

Poczem postawili sobie synowie Dana ów obraz rzeźbiony, a Jonatan, syn Gerszoma, syn Manasy, wraz z potomkami swymi, służyli za kapłanów pokoleniu Dana aż po dzień opuszczenia kraju.

I tak ustanowili sobie obraz rzeźbiony, sporządzony przez Michę, przez cały czas istnienia domu Bożego w Szylo.

Czwartek

Stało się zaś onego czasu - nie było wtedy jeszcze króla w Izraelu - że przebywał niejaki lewita na skraju gór efraimskich, który wziął sobie kobietę z Betlehem w Judei, na nałożnicę.

Ale dopuściła się ta nałożnica nierządu przy nim, i uciekła od niego do domu ojca swojego, do Betlehem w Judei, i zabawiła tam około czterech miesięcy czasu.

Poczem wyruszył mąż jej i poszedł za nią, aby przemówić do serca jej, i by ją napowrót sprowadzić; miał on zaś pachołka swego i parę osłów przy sobie. Wprowadziła go tedy do rodzinnego domu swego, a gdy spostrzegł go ojciec młodej kobiety, ucieszył się jego przybyciem.

I zatrzymał go teść jego, ojciec owej młodej kobiety, tak że zabawił u niego trzy dni. I jedli i pili i nocowali tam.

Czwartego dnia jednak, gdy wstali zrana, a on wyruszyć w drogę zamierzał, rzekł ojciec młodej kobiety do zięcia swego: Posil się najprzód okruszyną chleba, a potem pójdziecie.

I tak usiedli i jedli obaj i pili razem; poczem prosił ojciec młodej kobiety męża: Bądźże tak łaskaw a zanocuj jeszcze, i bądź dobrej myśli.

Mąż ów jednak powstał, by odejść; ale nalegał nań teść jego, tak że wrócił i raz jeszcze tam zanocował.

Gdy następnie zrana piątego dnia powstał, aby wyruszyć, rzekł ojciec młodej kobiety: Posilże się najprzód, a zatrzymajcie się póki nie zapadnie dzień! I tak jedli obaj razem.

Poczem powstał ów mąż, by wyruszyć wraz z nałożnicą i pachołkiem swoim. Ale teść jego, ojciec młodej kobiety, rzekł doń znowu: Oto zmniejszył się dzień, a ma się ku zachodowi, zanocujcież! Oto schyla się dzień, zanocuj tu, a bądź dobrej myśli. Jutro rano wstaniecie, aby w drogę waszą wyruszyć, a wtedy wrócisz do domu swego.

Mąż ów jednak wzbraniał się przez noc pozostać, powstał i wyruszył i doszedł aż naprzeciw Jebus czyli Jerozolimy. Miał zaś parę osłów osiodłanych i nałożnicę swą przy sobie.

Gdy tedy znajdowali się pod Jebus, a dzień już daleko się posunął, rzekł pachołek do pana swego: Chodźże, a zajdziem do tego miasta jebusyckiego, a zanocujmy w niem.

I odpowiedział mu pan jego: Nie wejdźmy do miasta cudzoziemców, gdzie Izraelitów niema, lecz przejdźmy dalej aż do Gibei.

Rzekł nadto do sługi swego: Chodź, zbliżmy się do jednej z tych miejscowości, a zanocujemy w Gibei albo w Rama.

Wyruszyli tedy dalej i poszli, ale w pobliżu Gibei, należącej do Binjamina, zaszło im słońce.

I tak zwrócili się tam, aby wnijść i w Gibei przenocować. Zaszedłszy zatem zatrzymał się na rynku miasta - ale nie znalazł się nikt, któryby zabrał ich do domu aby przenocowali.

Aż oto nadszedł człowiek stary, który wracał wieczorem od roboty swej na polu; pochodził on z gór efraimskich, a przebywał w Gibei, podczas gdy ludzie miejscowi Binjaminitami byli.

Podniósłszy tedy oczy, i spostrzegłszy podróżnego na rynku miasta, zapytał się mąż ów stary: Dokąd idziesz, a zkąd przybywasz?

I odpowiedział mu: Jesteśmy w podróży z Betlehem w Judei do skraju gór efraimskich, zkąd pochodzę. Udałem się do Betlehem w Judzie, a teraz wracam do domu Wiekuistego; ale nie znajduje się nikt, któryby zabrał mnie do domu.

Mamy i słomy i obroku dla osłów naszych, mamy również chleba i wina dla mnie i służebnicy twojej i dla pachołka, towarzyszącego sługom twoim; nie zbywa na niczem.

I rzekł mąż ów stary: Pokój z tobą! Wszelkie potrzeby twoje przyjmuję na siebie! W każdym razie nie możesz na ulicy nocować!

Poczem zaprowadził go do domu swojego i podał paszę osłom; i umyli nogi swoje i jedli i pili.

Podczas gdy tak sobie dogadzali, otoczyli nagle dom ludzie miejscowi, ludzie niecni, dobijając się do drzwi, i wołając do starego owego męża, pana domu: Wydaj człowieka, który przybył do domu twojego, abyśmy go poznali.

Wyszedł tedy do nich ów mąż, pan domu, i rzekł do nich: Nie, bracia, nie spełniajcież niecności! Ponieważ wszedł ten człowiek do domu mojego, nie spełniajcie haniebnego tego czynu!

Oto mam córkę, dziewicę, a on nałożnicę swą; wydam je wam, a możecie je shańbić a postąpić z niemi jak się wam spodoba; ale na tym człowieku nie wolno wam tak haniebnego czynu spełnić!

Nie chcieli jednak ci ludzie go słuchać; ujął przeto ów mąż nałożnicę swoją i wyprowadził ją do nich na ulicę, i poznali ją i swawolili z nią przez całą noc aż do rana, a puścili ją dopiero gdy weszła zorza.

Gdy tedy nastał poranek wróciła owa kobieta i padła u wejścia do domu owego męża, u którego pan jej się znajdował, leżąc tam aż do jasnego dnia.

Ale gdy pan jej rano wstał, a otworzywszy drzwi domu wyszedł, aby w drogę swą wyruszyć - a oto leżała owa kobieta, nałożnica jego, przed drzwiami domu, mając ręce na przyzbie.

I rzekł do niej: Wstań, pójdziemy! - ale nie było odpowiedzi. Włożył ją tedy na osła, i powstał ów mąż i udał się do miejsca swojego.

Przybywszy zaś do domu swego wziął nóż, i ująwszy nałożnicę swoją, porąbał ją wraz z kośćmi jej na dwanaście części i rozesłał je po całej dziedzinie izraelskiej.

I stało się, że każdy, który to zobaczył, zawołał: Czegoś podobnego nie było, ani widziano od wyjścia synów Izraela z ziemi egipskiej, aż po dzień dzisiejszy! Zastanówcie się nad tem, radźcie i powiedzcie!