Ksiega Krolewska

[11] Tedy rzekł Natan do Bat-Szeby, matki Salomona, mówiąc: Czyś nie słyszała, że królem został Adonija, syn Chaggity, choć pan nasz Dawid nie wie o tem? [12] A teraz idź, - pozwól, abym dał ci tę radę - i ocal życie swoje i życie syna twego, Salomona. [13] Idź a przedstaw się królowi Dawidowi, a powiedz mu: Czyżeś nie ty sam, panie i królu mój, zaprzysiągł służebnicy twojej w te słowa: Salomon, syn twój, będzie panował po mnie, tylko on zasiądzie na stolicy mojej! Czemu tedy panuje Adonija? [14] Otóż jeszcze podczas gdy tam mówić będziesz z królem, wejdę i ja za tobą, i stwierdzę słowa twoje. [15] Weszła tedy Bat-Szeba do króla, do komnaty. Król zaś zestarzał się już był bardzo, a Abiszag, Sunamitka, usługiwała królowi. [16] I uklękła Bat-Szeba i rzuciła się przed królem, i zapytał król: Co ci jest?

[32] I rzekł król Dawid: Zawołajcie mi Cadoka, kapłana, i Natana, proroka, i Benaję, syna Jehojady. Gdy tedy przybyli przed obliczem króla, [33] Rzekł król do nich: Zabierzcie z sobą sługi pana waszego; wsadźcie następnie Salomona, syna mojego, na własną mulicę moją a prowadźcie ku Gichonowi. [34] Tam namaści go Cadok, kapłan, i Natan, prorok, na króla nad Izraelem; poczem uderzycie w trąbę i zawołacie: Niechaj żyje król Salomon! [35] I pociągniecie za nim, aby przybył a zasiadł na stolicy mojej a panował miasto mnie; albowiem jego ustanowiłem, aby księciem był nad Izraelem i nad Judą. [36] I odpowiedział Benaja, syn Jehojady, królowi i rzekł: Tak niechaj się stanie! tak niechaj zarządzi Wiekuisty, Bóg pana i króla mojego! [37] Jako był Wiekuisty z panem moim i królem, tak niechaj będzie i z Salomonem, niechaj wyniesie stolicę jego jeszcze wyżej niż stolicę pana mojego i króla, Dawida! [38] Zeszli tedy Cadok, kapłan, i Natan, prorok, i Benaja, syn Jehojady, z Kretejczykami i Pletejczykami i wsadzili Salomona na mulicę króla Dawida i sprowadzili go nad Gichon. [39] Poczem wziął Cadok, kapłan, róg z olejkiem z namiotu i namaścił Salomona. Następnie uderzyli w trąbę, a wszystek lud zawołał: Niechaj żyje król Salomon! [40] A wszystek lud pociągnął za nim, przyczem grał lud na fletach, a cieszyli się radością tak wielką, że jakoby rozstępowała się ziemia na okrzyki ich.

1] A gdy zbliżał się czas śmierci Dawida, polecił Salomonowi, synowi swemu, i rzekł: [2] Idę ja drogą wszystkiego co ziemskie; ty tedy zbierz siły a bądź mężem. [3] I przestrzegaj służby Wiekuistego, Boga twojego, abyś postępował drogami Jego, strzegł ustaw, przykazań, przepisów i zarządzeń Jego, jak napisane są w zakonie Mojżesza, aby ci się wiodło we wszystkiem, co przedsięweźmiesz i dokądkolwiek się zwrócisz. [4] A wtedy stwierdzi też i Wiekuisty słowo swoje, które wyrzekł o mnie, mówiąc: Jeżeli strzedz będą synowie twoi drogi swej, postępując przedemną w prawdzie, całem sercem i całą duszą swoją, tedy przyrzekam, nie zabraknie ci męża na stolicy Izraela. [5] Wiadomo ci też co uczynił mi Joab, syn Ceruji, co uczynił dwom hetmanom wojsk izraelskich, Abnerowi, synowi Nera, i Amasie, synowi Jetera, których zamordował, przelewając krew wojenną w czasie pokoju, i zmazał tą krwią wojenną pas, który na biodrach jego, i sandały, które na nogach jego.

[5] W Gibeonie tedy ukazał się Wiekuisty Salomonowi we śnie, w nocy. I rzekł Bóg: Wyproś, cobym ci dać miał! [6] I odpowiedział Salomon: Wyświadczyłeś słudze Twojemu, ojcu mojemu, Dawidowi, łaskę wielką, gdy postępował przed obliczem Twojem w prawdzie i sprawiedliwości i uczciwości serca; a przechowałeś mu łaskę tę wielką i dałeś mu syna, zasiadającego na stolicy jego, jak to dziś jest. [7] Teraz tedy o Wiekuisty, Boże mój, Tyś ustanowił królem sługę Twojego miasto Dawida, ojca mojego, jam zaś jeszcze wyrostkiem młodym, a nie wiem jak się kierować. [8] A znajduje się sługa Twój w pośród ludu Twojego, któryś wybrał, ludu tak mnogiego, że nie można go zliczyć ani obrachować. [9] Daj tedy słudze Twojemu serce, któreby umiało sądzić lud Twój, a rozróżniać między dobrem a złem, bo któżby zdołał inaczej sądzić ten ogromny lud Twój. [10] I spodobało się to Panu, że Salomon o podobną rzecz prosił. [11] I rzekł Bóg do niego: Ponieważ prosiłeś o to, a nie uprosiłeś sobie długich lat, ani uprosiłeś sobie bogactwa, ani uprosiłeś sobie śmierci wrogów twoich, lecz prosiłeś o rozum, aby wyrozumieć prawo. [12] Uczynię oto wedle słowa twojego: dam ci serce mądre i rozumne, tak że podobnego tobie nie było przed tobą, a nie powstanie po tobie. [13] Ale i to, o coś nie prosił, dam tobie: zarówno bogactwo jak chwałę, aby podobnego tobie nie było żadnego między królami po wszystkie dni twoje. [14] A gdy postępować będziesz drogami Mojemi, przestrzegając ustaw i przykazań Moich, jako postępował Dawid, ojciec twój, tedy przedłużę i dni twoje! [15] I obudził się Salomon, a oto był sen. Ale gdy przybył do Jerozolimy stanął przed arką przymierza Wiekuistego i złożył całopalenia i zarządził ofiary opłatne i wyprawił ucztę dla wszystkich sług swoich. [16] Wtedy to przyszły dwie kobiety nierządne do króla i stanęły przed obliczem jego. [17] I rzekła jedna z onych kobiet: Błagam, panie mój! ja i ta kobieta mieszkamy w jednym domu i porodziłam u niej w tymże domu. [18] I zdarzyło się dnia trzeciego, po porodzeniu mojem, że urodziła i ta kobieta - byłyśmy zaś razem, a nie był nikt obcy z nami w domu, oprócz nas obu w tymże domu. [19] Otóż umarł syn tej kobiety w nocy, ponieważ przyległa na nim. [20] Wstała tedy wpośród nocy i zabrała syna mojego od boku mego, gdy służebnica twoja spała, i położyła go na łonie swojem, syna zaś swego martwego położyła na łonie mojem. [21] A gdy wstałam rano, aby nakarmić syna mego, a oto - był martwy. Ale gdym przypatrywała mu się z rana - okazało się, iż nie był to syn mój, któregom urodziła. [22] I zawołała druga kobieta: Nie, ten mój syn, ten żywy, a twój syn martwy. Tamta zaś zawołała: Nie! lecz syn ten żywy. I tak spierały się wobec króla. [23] Rzekł tedy król: Ponieważ ta powiada: Ten żywy jest syn mój, a syn twój martwy, ta zaś powiada: Nie! lecz syn twój ów martwy, a syn mój ten żywy, [24] Rzekł przeto król: Przynieście mi miecz! I przyniesiono miecz przed króla. [25] I rzekł król: Rozetnijcie to dziecię żywe na dwoje, a oddajcie połowę jednej, a połowę drugiej! [26] Wtedy zawołała kobieta, której syn był żywy, do króla - bo wspłonęła litość jej nad synem swoim - i rzekła: Błagam, panie mój! oddajcie jej to dziecię żywe, ale nie zabijajcie go! Druga wszakże wołała: Ani mojem ani twojem niech nie będzie, rozetnijcie! [27] Tedy odezwał się król, i rzekł: Oddajcie jej to dziecię żywe, a nie zabijajcie go; ta jest matka jego! [28] A gdy usłyszał wszystek Izrael o tym wyroku, który wydał król, uszanowali króla; widzieli bowiem, że mądrość Boża w nim, aby wymierzał sprawiedliwość.

[1] I stało się roku czterysta ośmdziesiątego po wyjściu synów Izraela z ziemi egipskiej, roku czwartego - w miesiącu Zyw, czyli w miesiącu drugim - panowania Salomona nad Izraelem, że zaczęto budować przybytek na cześć Wiekuistego. [2] A przybytek ten, który budował król Salomon Wiekuistemu, miał sześćdziesiąt łokci długości, dwadzieścia szerokości, a trzydzieści łokci wysokości. [3] Przysionek zaś przed świątynia przybytku miał dwadzieścia łokci długości, wszerz przybytku, dziesięć zaś łokci szerokości po przedniej stronie przybytku. [4] I poczyniono w przybytku okna przezroczyste okratowane. [5] I zbudowano przy murze przybytku galeryę wokoło, u ścian przybytku naokoło, tak przy świątyni jak przy mównicy zaopatrzoną w komnaty boczne dokoła. [6] Galerya dolna była na pięć łokci szeroka, a środkowa na sześć łokci szeroka, trzecia zaś na siedm łokci szeroka; gdyż ustępy w murze był poczynił około przybytku z zewnątrz, aby nie wchodziły belki w mury przybytku. [7] Przybytek zaś, gdy budowano go, z kamienia gotowego, w łomach przyciosanego, zbudowanym został, tak że kilofów albo siekiery, albo jakiegobądź narzędzia żelaznego, nie słychać było w przybytku gdy go budowano. [8] Wejście do galeryi środkowej było po prawej stronie przybytku, po schodach zaś krętych wchodzono do środkowej, a ze środkowej do trzeciej. [9] A gdy zbudował przybytek i wykończył go, kazał wytaflować przybytek i sklepienia jego rzędami tarcic cedrowych. [10] Zbudowana wokoło całego przybytku galerya miała pięć łokci wysokości, a spojona była z przybytkiem za pośrednictwem belek cedrowych. [11] I doszło słowo Wiekuistego Salomona, głosząc: [12] Przybytek ten, który budujesz - zbudujesz dla Mnie, jeżeli będziesz postępował wedle ustaw Moich, a przepisy Moje wykonywał, i przestrzegał wszystkich przykazań Moich, postępując wedle nich; a wtedy utwierdzę i słowo Moje o tobie, które wyrzekłem do Dawida, ojca twego. [13] I zamieszkam wpośród synów Izraela, a nie opuszczę ludu Mojego izraelskiego.

[1] Wówczas zwołał Salomon starszych Izraela i wszystkich naczelników pokoleń, książęta rodów synów izraelskich, do siebie, króla Salomona, do Jerozolimy, dla sprowadzenia arki przymierza Wiekuistego z miasta Dawida czyli Syonu. [2] I zgromadzili się u króla Salomona wszyscy mężowie Izraela w miesiącu wylewów, w święto uroczyste - a jest to miesiąc siódmy. [3] A gdy przybyli wszyscy starsi Izraela, dźwignęli kapłani arkę. [4] I przenieśli arkę Wiekuistego i przybytek zboru, i wszystkie przybory święte, które w przybytku, a przenieśli je kapłani i lewici. [5] A król Salomon i cały zbór izraelski, którzy się stawili z nim, przed oblicze arki, ofiarowali owce i woły, których nie liczono ani rachowano dla mnóstwa. [6] Wnieśli nareszcie kapłani arkę przymierza Wiekuistego na miejsce jej do mównicy przybytku, do miejsca przenajświętszego, pod skrzydła cherubów. [7] Cheruby bowiem rozpościerały skrzydła nad miejscem arki, tak że okrywały cheruby arkę i drążki jej z wierzchu. [8] Były zaś tak przedłużone te drążki, że widzialne były końce ich ze świątyni po stronie przedniej wnętrza, wszakże nie było ich widać na zewnątrz; tamże pozostały aż po dzień dzisiejszy. [9] Nie było nic innego w arce prócz dwu tablic kamiennych, które złożył tam Mojżesz u Horebu, gdzie zawarł Wiekuisty przymierze z synami Izraela po wyjściu ich z ziemi egipskiej. [10] I stało się gdy wychodzili kapłani z świątyni, że zaległ obłok przybytek Wiekuistego. [11] Tak ze nie mogli kapłani się ostać, by służbę pełnić, z powodu obłoku; albowiem napełniał majestat Wiekuistego cały przybytek Wiekuistego. [12] Wtedy rzekł Salomon: Wiekuisty! któryś postanowił zamieszkać we mgle. [13] Zbudowałem dom ten na przybytek Tobie, siedzibę, abyś w niej zamieszkał na wieki! [14] Poczem zwrócił król oblicze swoje i pobłogosławił całe zgromadzenie Izraela, a całe zgromadzenie Izraela stało. [15] ... [22] I stanął Salomon przed ołtarzem Wiekuistego, wobec całego zgromadzenia Izraela, i wyciągnął dłonie swe ku niebu, [23] I rzekł: Wiekuisty, Boże Izraela, niemasz Boga podobnego Tobie, ani na niebie wysoko, ani na ziemi nizko, który zachowujesz przymierze i łaskę sługom Twoim, postępującym przed Tobą sercem całem, [24] Któryś dochował słudze Twemu, Dawidowi, coś mu przyobiecał. Tak, Tyś to ustami swemi wyrzekł, a ręką swoją uskutecznił jak to dziś się okazuje. [25] Przeto teraz o Wiekuisty, Boże Izraela, dochowaj słudze Twemu, ojcu mojemu Dawidowi, coś mu przyobiecał, gdyś rzekł: Nie zbraknie ci nigdy męża przed obliczem Mojem, aby zasiadał na stolicy Izraela, jeśli tylko przestrzegać będą synowie twoi dróg swoich, postępując przedemną, jakoś ty przedemną postępował. [26] Teraz tedy, o Boże Izraela, niechaj się też stwierdzi słowo Twoje, któreś przyobiecał ojcu mojemu, słudze Twemu Dawidowi. [27] Azaliby rzeczywiście miał Bóg na ziemi zamieszkać? Oto niebiosa i niebiosa niebios nie mogą Cię ogarnąć, a cóż dopiero ten przybytek, którym zbudował. [28] Zwróć się jednak do modlitwy i błagania sługi Twojego, Wiekuisty Boże mój, abyś wysłuchał wołanie i modlitwę, którą sługa Twój dzisiaj do Ciebie zanosi. [29] Aby czuwały oczy Twoje dniem i nocą nad przybytkiem tym, nad miejscem, o którem przyobiecałeś: tu będzie imię Moje, abyś wysłuchał modlitwę, którą wznosić będzie sługa Twój na miejscu tem. [30] A chciej wysłuchać błagalnych próśb sługi Twojego i ludu Twego izraelskiego, któremi modlić się będą na miejscu tem; tak, chciej wysłuchać z miejsca siedziby Twojej, z nieba, a wysłuchawszy racz odpuścić! [31] Gdyby zgrzeszył kto przeciw bliźniemu swemu, a nałożyłby nań przysięgę tak żeby przysięgać musiał, a przyszedłby z przysięgą przed ołtarz Twój w domu tym; [32] Chciej tedy wysłuchać z nieba i rozstrzygnąć i wymierzyć sprawiedliwość sługom Twoim, abyś winnego potępił, zwalając czyn jego na głowę jego, niewinnego zaś usprawiedliwiał, użyczając mu wedle prawości jego. [33] Gdyby porażony był lud Twój izraelski od nieprzyjaciela, ponieważ zgrzeszyli przeciw Tobie, a nawróciliby się do Ciebie, wyznawając imię Twoje a modląc się i błagając Cię w przybytku tym, [34] Chciej tedy wysłuchać z nieba i odpuścić grzech ludu twego izraelskiego, a przywrócić ich na ziemię, którą oddałeś ojcom ich. [35] Gdyby zawartem było niebo a nie było deszczu, ponieważ zgrzeszyli przeciw Tobie, a modlili się na miejscu tem, wyznawając imię Twoje a nawracając się z grzechu swego, ponieważ upokorzyłeś ich, [36] Chciej tedy wysłuchać z nieba i odpuścić grzech sług Twoich i ludu Twego izraelskiego, wskazując im drogę dobrą, którą postępować powinni; a chciej zesłać deszcz na ziemię, którą oddałeś ludowi Twemu w dziedzictwo. [37] Gdyby głód nastał w kraju, gdyby mór, śnieć, rdza, albo szarańcza i chrząszcz go nawiedził, gdyby go wróg jego oblegał w kraju, w własnych miastach jego, gdyby jakabądź plaga, jakabądż niemoc wybuchła, [38] Jakakolwiek tedy modlitwa, jakakolwiek prośba zaniesiona będzie przez któregobądź człowieka, albo przez cały lud Twój izraelski, ktoby tylko poznał ranę serca swego a wyciągnąłby ręce swe w przybytku tym: [39] Chciej wtedy wysłuchać z nieba, miejsca siedziby Twojej, i odpuścić i zrządzić, aby dane było każdemu wedle dróg jego, tak jak Ty serce jego poznasz - bo Ty sam jeden znasz serce wszystkich synów ludzkich. [40] Aby się obawiali Ciebie po wszystkie dni, dopóki żyć będą na ziemi, którą oddałeś ojcom naszym. [41] Ale i cudzoziemca, który do ludu Twego izraelskiego nie należy, jeżeliby z dalekiej ziemi przybył gwoli imieniu Twojemu - [42] Albowiem usłyszą o wielkim imieniu Twojem, o ręce Twej przemożnej i ramieniu Twojem wyciągniętem - jeżeliby przybył a pomodlił się w przybytku tym - [43] Chciej tedy wysłuchać z nieba, miejsca siedziby Twojej, i spełnić wszystko, o co zawoła do ciebie ów cudzoziemiec, aby poznały wszystkie ludy ziemi imię Twoje, aby Cię się również tak obawiały jak lud Twój izraelski, a poznały, że imię Twoje mianowane nad przybytkiem tym, którym zbudował. [44] Gdyby wyruszył lud Twój na wojnę przeciw wrogowi swojemu po drodze, którą Ty ich wyślesz, a pomodliliby się do Wiekuistego w stronę miasta, któreś wybrał, i przybytku, którym zbudował imieniu Twojemu: [45] Chciej tedy wysłuchać z nieba modlitwę i błagalną prośbę ich i utwierdzić prawo ich. [46] Jeżeliby zgrzeszyli przeciw Tobie - niemasz bowiem człowieka, któryby nie zgrzeszył - a rozgniewawszy się na nich podałbyś ich w moc wroga, że uprowadziliby ich zaborcy ich do ziemi wroga dalekiej albo blizkiej, [47] A upamiętaliby się w sercu swojem w onej ziemi, do której uprowadzeni zostali, a nawróciliby się i błagali Cię na ziemi zaborców swoich i powiedzieli: Zgrzeszyliśmy, a byliśmy przewrotni i niegodziwi, [48] A nawróciliby się tak do Ciebie całem sercem i całą duszą swoją na ziemi wrogów swoich, którzy uprowadzili ich, a pomodlą się do Ciebie w stronę ziemi ich, którą oddałeś ojcom ich, ku miastu, które wybrałeś, i ku przybytkowi, którym zbudował imieniu Twojemu: [49] Chciej tedy wysłuchać z nieba, miejsca siedziby Twojej, modlitwy i błaganie i prośby ich i utwierdzić ich prawo, [50] I odpuścić ludowi Twojemu, co zgrzeszyli Tobie, i wszystkie wykroczenia, któremi wykroczyli przeciw Tobie, a pozwól im znaleźć zmiłowanie u zaborców swoich, aby zmiłowali się nad nimi; [51] Boć to lud i dziedzictwo Twoje, któreś wywiódł z Egiptu, z pośród topielni żelaznej. [52] Aby były oczy Twoje otwarte na błagalne prośby sługi Twojego i błagalne prośby ludu Twego Izraela, abyś wysłuchał ich we wszystkiem, o co wzywać Cię będą. [53] Albowiem wyróżniłeś ich sobie na własność z pośród wszystkich ludów ziemi, jakoś to wyrzekł przez sługę Twego Mojżesza, gdy wywiodłeś ojców naszych z Egiptu, Panie Wiekuisty! [54] A gdy skończył Salomon modlić się Wiekuistemu, całą mianowicie modlitwę i błagalną prośbę tę, powstał z przed ołtarza Wiekuistego, gdzie leżał na kolanach z rozpostartemi ku niebu dłońmi, [55] I stanął i pobłogosławił całe zgromadzenie Izraela głosem donośnym, mówiąc: [56] Błogosławiony Wiekuisty, który użyczył pokoju ludowi Swojemu izraelskiemu, tak jako przyobiecał; nie chybiło żadne przyrzeczenie ze wszystkich przyrzeczeń Jego, które przyobiecał przez Mojżesza, sługę Swego. [57] I tak niechaj będzie Wiekuisty, Bóg nasz, z nami jako był z ojcami naszymi. Niechaj nas nie opuszcza ani porzuca. [58] Aby skłonił serce nasze ku Sobie, abyśmy postępowali wszystkiemi drogami Jego, a przestrzegali przykazań i ustaw i praw Jego, które poruczył ojcom naszym. [59] A niechaj będą te słowa moje, któremi błagałem przed Wiekuistym, bliskie Wiekuistego, Boga naszego, dniem i nocą, aby utwierdzał prawo sługi Swojego i prawo ludu Swego izraelskiego, stosownie do potrzeb każdego dnia. [60] Aby poznały wszystkie ludy ziemi, że Wiekuisty sam Bogiem, a nikt inny. [61] A niechaj będzie serce wasze szczere wobec Wiekuistego, Boga naszego, abyście postępowali wedle ustaw Jego, a strzegli przykazań Jego, tak jako dnia dzisiejszego. [62] Król zaś i wszystek Izrael z nim składali rzeźne ofiary przed Wiekuistym. [63] Złożył mianowicie Salomon jako ofiarę opłatną, którą zarznął na cześć Wiekuistego, dwadzieścia dwa tysiące wołów i sto dwadzieścia tysięcy owiec. I tak to poświęcili przybytek Wiekuistego król i wszystek Izrael. [64] Tegoż samego dnia poświęcił król środkową część dworca, położonego przed przybytkiem Wiekuistego, sprawiając tam całopalenia i ofiary śniedne i łoje ofiar opłatnych. Ołtarz bowiem miedziany, który przed Wiekuistym, zbyt szczupłym był, aby umieścił całopalenia i ofiary śniedne i łoje ofiar opłatnych. [65] Tak obchodził Salomon w on czas tę uroczystość, a wraz z nim wszystek Izrael - zgromadzenie wielkie, począwszy od okolicy prowadzącej do Chamat, aż do potoku egipskiego - przed obliczem Wiekuistego, Boga naszego, przez siedm dni i siedm dni, czyli przez dni czternaście. [66] Dnia ósmego zaś rozpuścił lud. I pożegnali króla i poszli do namiotów swoich weseli i dobrej myśli, z powodu wszystkiego dobra, które wyświadczył Wiekuisty słudze Swojemu, Dawidowi, i ludowi swemu izraelskiemu. To abide in a thick cloud:

[1] I rzekł Wiekuisty do Abrama: Wyjdź z ziemi twojej, i z ojczyzny twojej, i z domu ojca twojego, do ziemi, którą ci wskażę. [2] A uczynię cię narodem wielkim, i pobłogosławię cię, i wywyższę imię twoje, i będziesz błogosławieństwem. [3] I pobłogosławię błogosławiących tobie, a przeklinającego cię, przeklnę, i błogosławić się będą tobą wszystkie plemiona ziemi.

[1] Usłyszawszy królowa Saby o sławie Salomona ze względu na chwałę Wiekuistego, przybyła aby wypróbować go zagadkami. [2] Wkroczyła zaś do Jerozolimy z orszakiem bardzo wielkim i z wielbłądami noszącymi wonnych korzeni i złota i drogocennych kamieni mnóstwo wielkie. Gdy tedy weszła do Salomona, wypowiedziała mu wszystko co sobie była przedsięwzięła. [3] Salomon odpowiadał jej na wszystkie jej pytania; nie było rzeczy, któraby ukryta była przed królem, a na którąby nie odpowiedział. [4] Gdy tedy widziała królowa Saby całą mądrość Salomona i pałac, który zbudował, [5] I dania dla jego stołu, i mieszkania jego dworzan, i urząd jego sług i stroje ich, i podczaszych jego, i całopalenia, które składał w przybytku Wiekuistego, nie posiadała się więcej, [6] I rzekła do króla: Prawdą to była, com w kraju moim słyszała o sprawach twoich i o mądrości twojej. [7] Nie chciałam uwierzyć w te rzeczy, dopókim nie przybyła i własnemi oczyma nie widziała. A oto nie opowiedziano mi i połowy, bo posiadasz więcej mądrości i dóbr niż niosła wieść, którą słyszałam. [8] Szczęsni ludzie twoi, szczęsni ci słudzy twoi, pełniący służbę przed obliczem twojem zawsze, którzy przysłuchują się mądrości twojej. [9] Błogosławiony niechaj będzie Wiekuisty, Bóg twój, który upodobał cię Sobie, aby cię ustanowić na stolicy Izraela; umiłował Wiekuisty Izraela na zawsze, przeto ustanowił cię królem, abyś sprawował prawo i sprawiedliwość! [10] Poczem podarowała królowi sto dwadzieścia talentów złota i wonnych korzeni i drogocennych kamieni mnóstwo wielkie; nigdy już nie nadeszła taka moc wonnych korzeni, dorównywająca tym, którymi obdarowała królowa Saby króla Salomona. [11] Ale i okręty Chirama, które sprowadziły były złoto z Ofiru, przywiozły z Ofiru wielkie mnóstwo drzewa sandałowego i kamieni drogocennych. [12] I sporządził król z drzewa sandałowego barjery dla przybytku Wiekuistego i dla pałacu królewskiego, niemniej cytry i arfy dla pieśniarzy; nie nadeszło już tyle drzewa sandałowego, ani widziano go już, aż po dzień dzisiejszy. [13] A król Salomon dał królowej Saby wszystko czego zażądała i uprosiła, oprócz tego czem ją obdarował wedle tego, czem taki król jak Salomon obdarować w mocy. Poczem odeszła i wróciła do kraju swego, ona wraz ze sługami swoimi. [14] A wynosiła waga złota, które nadeszło do Salomona w ciągu jednego roku, sześćset sześćdziesiąt i sześć talentów złota. [15] Nie licząc dochodu od kramarzy wędrownych i z handlu kupców i od wszystkich królów Arabii i namiestników tego kraju. [16] I sporządził król Salomon dwieście tarcz ze złota kutego; sześćset szekli złota zużył na każdą tarczę. [17] Do tego trzysta puklerzy ze złota kutego; trzy miny złota zużył na każdy puklerz. I umieścił je król w domu parku libańskiego. [18] Dalej sporządził król wielki tron z kości słoniowej i pokrył go złotem szczerem. [19] Sześć stopni miał tron, a część górna z tyłu tronu była zaokrąglona; na miejscu zaś siedzenia były z obu stron poręcze, a obok poręczy stały dwa lwy. [20] Dwanaście lwów zaś stało tam na sześciu stopniach z jednej i drugiej strony; nie zrobiono podobnego dla żadnego z królestw. [21] A wszystkie puhary króla Salomona były ze złota, wszystkie również sprzęty domowe parku libańskiego były ze złota szczerego; nie było tam srebra. Srebro bowiem było za czasów Salomona za nic poczytane. [22] Posiadał bowiem król okręty Tarszyszu na morzu przy okrętach Chirama; raz na trzy lata przybywały okręty Tarszyszu i sprowadzały złoto, srebro, kość słoniową, małpy i pawie. [23] I tak przewyższał król Salomon wszystkich królów ziemi bogactwem i mądrością. [24] A świat cały pragnął ujrzeć Salomona, aby usłyszeć mądrość jego, którą złożył Bóg w jego sercu. [25] Przyczem składali każdy dar swój, naczynia srebrne i złote, szaty i broń, aromaty, konie i muły, rok rocznie. [26] I nagromadził Salomon wozów i jezdnych, tak że posiadał tysiąc czterysta wozów i dwanaście tysięcy jezdnych; i pomieścił je w miastach, przeznaczonych dla wozów, i w pobliżu króla, w Jerozolimie. [27] I sprawił król, że srebro było tak pospolite w Jerozolimie jak kamienie, a cedry jak figowce dzikie, rosnące w nizinie w mnóstwie. [28] A wywóz koni dla Salomona następował z Egiptu, skupowały mianowicie karawany kupców królewskich, tabuny za pieniądze. [29] Tak, że sprowadzono i wywieziono wóz z Egiptu za sześćset szekli srebrem, a konia za sto pięćdziesiąt. W tenże sposób wyprowadzano je za ich pośrednictwem dla wszystkich królów chittejskich i dla królów aramejskich.

[1] Król Salomon zaś pokochał liczne niewiasty cudzoziemskie, oprócz córki Faraona: Moabitanki, Amonitanki, Edomczanki, Cydonczanki, Chittejki. [2] Zatem z ludów, o których nakazał Wiekuisty synom Izraela: Nie pomieszajcie się z nimi, a niechaj nie pomieszają się z wami, niewątpliwie bowiem nakłonią serca wasze ku bóstwom swoim! Do tych przylgnął Salomon namiętnie. [3] Posiadał mianowicie pań siedmset a nałożnic trzysta; i uwiodły kobiety serce jego. [4] Gdy tedy zestarzał się Salomon, skłoniły go kobiety jego ku bóstwom cudzym, tak że nie było już serce jego szczerem wobec Wiekuistego, Boga swego, jako serce Dawida, ojca jego. [5] I tak postępował Salomon za Astartą, bóstwem Cydończyków, i za Milkomem, ohydą Amonitów. [6] I czynił Salomon co złem było w oczach Wiekuistego, a nie był oddany zupełnie Wiekuistemu jako Dawid, ojciec jego. [7] Wtedy to zbudował Salomon wyżynę dla Kamosza, ohydy Moabitów, na górze położonej po wschodniej stronie Jerozolimy, i dla Molecha, ohydy Amonitów.

[40] A gdy zamyślał Salomon zabić Jerobeama, powstał Jerobeam i uszedł do Egiptu, do Szyszaka, króla egipskiego, i pozostał w Egipcie aż do śmierci Salomona. [41] Co do innych zaś spraw Salomona i wszystkiego czego dokonał, i co do mądrości jego, spisano to wszak w księdze dziejów Salomona. [42] Dni zaś, których panował Salomon w Jerozolimie nad całym Izraelem, było czterdzieści lat. [43] Poczem spoczął Salomon przy ojcach swoich i pochowany został w mieście Dawida, ojca swojego. I objął rządy syn jego Rehabeam miasto niego.

[1] I udał się Rehabeam do Szechem, albowiem do Szechem przybył wszystek Izrael, aby go królem ustanowić. [2] Gdy jednak usłyszał Jerobeam, syn Nebata - bawił on bowiem w Egipcie, dokąd się był schronił przed królem Salomonem - a pozostawał jeszcze w Egipcie. [3] Ale posłali i wezwali go. Przybył tedy Jerobeam i całe zgromadzenie Izraela, i rzekli do Rehabeama tak: [4] Ojciec twój nałożył na nas jarzmo twarde; ty tedy ulżyj nam teraz twardą służbę ojca twojego i jarzmo jego ciężkie, które nałożył na nas, a służyć ci będziemy. [5] I odpowiedział im: Odejdźcie jeszcze na trzy dni, poczem wróćcie do mnie. I odszedł lud. [6] I radził się król Rehabeam starszych, którzy zostawali w służbie przy ojcu jego, Salomonie, za życia jego, i rzekł: Jakąż radzicie dać mam odpowiedź ludowi temu? [7] I odpowiedzieli mu tak: Jeśli dzisiaj okażesz się powolnym ludowi temu, a ustąpisz im, a wysłuchasz ich, a przemówisz do nich łagodnemi słowy, wtedy pozostaną po wszystkie czasy sługami twoimi. [8] On jednak porzucił radę, którą mu dali starsi, a poradził się młodych, którzy z nim się wychowali a stali teraz w służbie przy nim. [9] I zapytał ich: Jakże wy radzicie, abyśmy odpowiedzieli ludziom tym, którzy przemówili do mnie w ten sposób: Ulżyj nam brzemię, które nałożył na nas ojciec twój? [10] Odpowiedzieli mu tedy młodzi, którzy wychowali się z nim, i rzekli: Tak oświadczyć ci ludziom tym, którzy rzekli do ciebie: Ojciec twój nałożył na nas jarzmo ciężkie, ale ty ulżyj nam - tak oświadcz im: Mały palec mój jest grubszym niż biodra ojca mojego! [11] Otóż jeżeli ojciec mój najuczył na was brzemię ciężkie, to uczynię ja jarzmo wasze cięższem jeszcze; jeżeli was ojciec mój biczami karcił, tedy ja was cierniami karcić będę. [12] Gdy tedy Jerobeam i cały lud trzeciego dnia do Rehabeama przybył, jak rozkazał był król: Wróćcie do mnie dnia trzeciego! [13] Odezwał się król do ludu surowo, porzucając radę, którą mu dali starsi. [14] I przemówił do nich wedle rady młodych, i rzekł: Jeżeli nałożył na was ojciec mój jarzmo ciężkie, to uczynię ja jarzmo wasze cięższem jeszcze; jeżeli was ojciec mój biczami karcił, tedy ja was cierniami karcić będę! [15] I tak nie wysłuchał król ludu; tak bowiem pokierowanem było przez Wiekuistego, aby stwierdził słowo Swoje, które był wyrzekł przez Achiję z Szylo do Jerobeama, syna Nebata. [16] Widząc tedy cały Izrael, że ich król nie wysłuchał, odpowiedział lud królowi tak, i rzekł: Jakiż nam udział w Dawidzie? Nie mamy dziedzictwa z synem Iszaja! Do namiotów twoich Izraelu! Teraz bacz na dom twój Dawidzie! I tak rozszedł się Izrael do namiotów swoich. [17] Nad tymi jednak Izraelitami, którzy przemieszkiwali w miastach judzkich, nad nimi pozostał królem Rehabeam. [18] Gdy tedy wysłał król Rehabeam Adonirama, przełożonego nad pańszczyzną, obrzucił go wszystek Izrael kamieniami, tak że zginął. Król Rehabeam zaś zdołał jeszcze wskoczyć do powozu, by uciec do Jerozolimy. [19] I tak odpadł Izrael od domu Dawida aż po dziś dzień. [20] Gdy tedy cały Izrael usłyszał, że Jerobeam powrócił, posłali i wezwali go do zboru i ogłosili go królem nad całym Izraelem. Nie trzymał nikt z domem Dawida, oprócz jednego pokolenia Judy. [21] A gdy przybył Rehabeam do Jerozolimy, zgromadził cały dom judzki i pokolenie Benjamina, sto ośmdziesiąt tysięcy doborowych, doświadczonych w boju, do walki przeciw domowi Izraela, aby przywrócić królestwo Rehabeamowi, synowi Salomona. [22] Słowo Boże doszło jednak Szemaję, męża Bożego, tak: [23] Oświadcz Rehabeamowi, synowi Salomona, królowi Judy, i całemu domowi Judy i Benjamina wraz z resztą ludu, a powiedz: [24] Tak rzecze Wiekuisty: Nie wyruszcie a nie walczcie z braćmi waszymi, synami Izraela. Wróćcie każdy do domu swego, albowiem odemnie wyszła ta rzecz! A gdy usłyszeli słowo Wiekuistego, wrócili i rozeszli się wedle słowa Wiekuistego. [25] Jerobeam zaś obwarował Szechem na wzgórzu Efraima i osiadł tam; poczem wyruszył stamtąd i obwarował Penuel. [26] I pomyślał Jerobeam w sercu swojem: Teraz mogłoby królestwo wrócić do domu Dawida. [27] Gdyby udawał się lud ten, aby sprawować ofiary rzeźne w domu Wiekuistego w Jerozolimie, przypadłoby wtedy znowu serce ludu tego do pana ich, do Rehabeama, króla judzkiego, a zamordowawszy mnie wróciliby do Rehabeama, króla judzkiego. [28] Poradziwszy się przeto król, przygotował dwa cielce złote, i rzekł do nich: Dość już napielgrzymowaliście się do Jerozolimy! Oto bogi twoje Izraelu, które wywiodły cię z ziemi egipskiej. [29] I ustawił jednego w Bethel, drugiego zaś umieścił w Dan. [30] A stało się to podnietą do grzechu, lud bowiem pielgrzymował aż do Dan, aby przed jednym się korzyć. [31] Wystawił również przybytki na wyżynach, a ustanowił kapłanami wziętych z pośród ludu, nie należących do lewitów. [32] Nadto ustanowił Jerobeam święto miesiąca ósmego, piętnastego dnia tegoż miesiąca, na wzór święta obchodzonego w Judzie, i składał ofiary na ołtarzu. Tak uczynił w Bethel, ofiarując cielcom, które przygotował, i ustanowił w Bethel kapłanów wyżyn, które tam wzniósł. [33] I ofiarował na ołtarzu, który wystawił w Bethel, piętnastego dnia miesiąca ósmego, mianowicie miesiąca, który sobie wymyślił w sercu swojem, i urządził tam święto synom Izraela, i wstąpił na ołtarz, aby palić kadzidła

[7] Idź, oświadcz Jerobeamowi: Tak rzecze Wiekuisty, Bóg Izraela: Przeto żem cię wyniósł z pośród ludu, a ustanowił cię księciem nad ludem moim izraelskim, [8] A oderwałem królestwo od domu Dawida, a oddałem je tobie - tyś jednak nie był jako sługa Mój, Dawid, który przestrzegał przykazań Moich, a postępował za Mną całem sercem swojem, to tylko czyniąc, co się podobało oczom Moim, [9] Lecz postępowałeś niecniej od wszystkich, którzy byli przed tobą, poszedłeś i poczyniłeś sobie bogi cudze i odlewy, aby Mnie jątrzyć, a rzuciłeś Mnie precz po za grzbiet swój, [10] Dlatego oto sprowadzę niedolę na dom Jerobeama, i zgładzę Jerobeamowi wszystko co ścianę moczy, zależnych i wolnych w Izraelu, i zetrę ślady domu Jerobeama, jak się ściera pomiot, dopóki go zupełnie nie staje. [11] Ktoby z domu Jerobeama zmarł w mieście, tego poźrą psy; a ktoby na polu zginął, tego poźre ptactwo nieba, gdyż Wiekuisty to wyrzekł. [12] Ty przeto wstań a idź do domu; gdy nogi twoje w mieście staną zamrze chłopiec. [13] I opłakiwać go będzie cały Izrael i pochowają go, bo ten jeden tylko z całego domu Jerobeama wnijdzie do grobu, ponieważ znalazło się w nim coś jeszcze, co podobało się Wiekuistemu, Bogu Izraela, w domu Jerobeama. [14] Wiekuisty zaś ustanowi sobie króla nad Izraelem, który zgładzi dom Jerobeama onego dnia, a to jak najrychlej. [15] I uderzy Wiekuisty Izraela, że będzie jako sitowie, które na wodzie się chwieje; i wyrzuci Izraela z ziemi tej pięknej, którą oddał ojcom ich; i rozproszy ich po za rzekę, ponieważ poczynili sobie swe gaje, jątrząc Wiekuistego. [16] I wyda on Izraela, z powodu grzechów Jerobeama, których się dopuścił, a którymi przywiódł do grzechu Izraela. [17] Powstała tedy małżonka Jerobeama i poszła i przybyła do Tyrcy; zaledwie jednak wstąpiła na próg domu, zmarł chłopiec. [18] I pochowano go, i opłakiwał go cały Izrael, stosownie do słowa Wiekuistego, które wyrzekł przez sługę Swojego, proroka Achiję. [19] A co do innych spraw Jerobeama, jakie wojny toczył, i jak panował - spisane to wszak w księdzie dziejów królów izraelskich. [20] Dni zaś, których panował Jerobeam, było dwadzieścia i dwa lata. Poczem spoczął przy ojcach swoich, a objął rządy syn jego, Nadab, miasto niego. [21] Rehabeam jednak, syn Salomona, panował w Judzie. Czterdzieści i jeden lat było Rehabeamowi gdy rządy objął, a siedmnaście lat panował w Jerozolimie, w mieście, które wybrał Wiekuisty z pośród wszystkich pokoleń Izraela, aby ustanowić tam imię Swoje. Imię zaś matki jego: Naama, Amonitka. [22] A czynił też i Juda co złem było w oczach Wiekuistego, a wzniecali żarliwość jego bardziej niż tem wszystkiem, co byli uczynili ojcowie ich, przez grzechy swe, których się dopuszczali. [23] I oni bowiem pobudowali sobie wyżyny, posągi i gaje na każdym pagórku wysokim i pod każdem drzewem zielonem. [24] Nawet i nierządnicy znajdowali się w kraju. Naśladowali wszystkie one ohydy narodów, które wypędził Wiekuisty przed synami Izraela. [25] Ale w piątym roku króla Rehabeama, nadciągnął Szyszak, król Egiptu, przeciw Jerozolimie. [26] I zabrał skarby przybytku Wiekuistego i skarby pałacu królewskiego, wszystko to zabrał; zabrał też wszystkie puklerze złote, które był sporządził Salomon.

[29] Objął zaś Ahab, syn Omrego, rządy nad Izraelem trzydziestego ósmego roku Asy, króla judzkiego, a panował Ahab, syn Omrego, nad Izraelem w Samarji dwadzieścia i dwa lata. [30] I czynił Ahab, syn Omrego, co złem było w oczach Wiekuistego, gorzej niż wszyscy, którzy byli przed nim. [31] A było to najbłahszem jeszcze, że postępował w grzechach Jerobeama, syna Nebata, ale pojął on Izebelę, córkę Etbaala, króla Cydończyków, za żonę i służył następnie Baalowi, i korzył się mu. [32] I wystawił ołtarz Baalowi w świątnicy Baala, którą zbudował w Samaryi. [33] Urządził również Aszerę; i spełnił Ahab inne jeszcze czyny, zdolne jątrzyć Wiekuistego, Boga Izraela, a to bardziej niż wszyscy królowie izraelscy, którzy byli przed nim. [34] Za dni jego odbudował Hiel z Bethel Jerycho; na Abiramie, pierworodnym swoim, położył fundament jego, a na Segubie, najmłodszym swoim, postawił bramy jego, według słowa Wiekuistego, które wyrzekł był przez Jozuego, syna Nuna.

[17] I stało się, że zaledwie ujrzał Ahab Eljasza, rzekł Ahab do niego: Czy to ty, sprawco biedy Izraela? [18] I odpowiedział: Nie ja to sprowadziłem biedę na Izraela, lecz ty i dom ojca twojego, albowiem porzuciliście przykazania Wiekuistego, a poszedłeś za Baalami. [19] Wszakże teraz poszlij, zgromadź do mnie całego Izraela u góry Karmel, i owych czterystu proroków Aszery, którzy jadają u stołu Izebeli. [20] Rozesłał tedy Ahab między wszystkich synów Izraela, i zgromadził tych proroków u góry Karmel. [21] Poczem przystąpił Eljasz do całego ludu, i rzekł: Dopókiż będziecie się chwiali na obie strony? Jeżeli Wiekuisty Bogiem, idźcie za Nim, a jeżeli Baal, idźcie za nim! Ale nie odpowiedział mu lud ani słowa. [22] I rzekł Eljasz do ludu: Ja jeden pozostałem prorok Wiekuistego, proroków zaś Baala czterystu pięćdziesięciu mężów. [23] Niech tedy dadzą nam dwa cielce, a niech sobie wybiorą cielca jednego i porąbią go i położą go na drwa, ognia wszakże niech nie podkładają; ja też sprawię cielca drugiego, i włożę go na drwa; a ognia nie podłożę. [24] Poczem wzywajcie imienia bogów waszych, ja też będę wzywał imienia Wiekuistego, a ten Bóg, który odpowie ogniem, ten niechaj będzie Bogiem. I odpowiedział cały lud, i rzekł: Wyborne to słowo. [25] I rzekł Eljasz do proroków Baala: Wybierzcie sobie cielca jednego, a sprawcie go najprzód, gdyż wyście większością, i wzywajcie imienia bogów waszych, ale ognia nie podkładajcie. [26] Wzięli tedy cielca, którego im dał, i sprawili go i wzywali imienia Baala od rana do południa, wołając: Baalu, wysłuchaj nas! Ale nie było ani głosu ani odpowiedzi. I skakali koło ofiarnicy, którą wzniesiono. [27] A gdy było koło południa urągał im Eljasz, mówiąc: Wołajcie głosem donioślejszym, jest on wszak Bogiem, ale może rozmawia, może jest na ustroniu, albo w podróży; a może i śpi, tedy się obudzi. [28] I wołali głosem doniosłym, i nacinali się wedle zwyczaju swego mieczami i włóczniami, aż się krwią oblewali. [29] I tak minęło południe i jeszcze szaleli aż do czasu składania ofiary śniednej; ale nie było ani głosu, ani odpowiedzi, ani wysłuchania. [30] Rzekł tedy Eljasz do całego ludu: Przybliżcie się do mnie. I przybliżył się cały lud do niego i naprawił ofiarnicę Wiekuistego rozwaloną. [31] Wziął mianowicie Eljasz dwanaście kamieni, wedle liczby pokoleń synów Jakóba, do którego doszło było słowo Wiekuistego, głosząc: Izrael będzie imię twoje. [32] I zbudował z tych kamieni ofiarnicę w imię Wiekuistego, a uczynił rów na przestrzeni dwóch miar wysiewu wokoło ofiarnicy. [33] Poczem ułożył drwa i porąbał cielca i położył go na drwach. [34] I rzekł: Napełnijcie cztery wiadra wodą, a wylejcie na całopalenia i na drwa, i rzekł: Powtórzcie. I powtórzyli. I rzekł: Uczyńcie to po raz trzeci. I uczynili to po raz trzeci. [35] I popłynęły wody dokoła ofiarnicy, a także i rów napełniono wodą. [36] I stało się, że w porze składania ofiary śniednej przystąpił Eljasz prorok, i rzekł: Wiekuisty, Boże Abrahama, Izaaka i Izraela! dziś niech poznanem będzie, żeś ty Bóg w Izraelu, a ja sługa Twój, i żem wedle słowa Twego uczynił to wszystko! [37] Wysłuchaj mnie, Wiekuisty, wysłuchaj mnie! aby poznał ten lud, żeś Ty Wiekuisty Bogiem, a Tyś dotąd odwrócił serca ich wstecz. [38] I spadł ogień Wiekuistego, i pochłonął całopalenie i drwa i kamienie i ziemię, a nawet wodę, która była w rowie, wyssał. [39] A gdy widział to cały lud, padli na oblicza swoje, i zawołali: Wiekuisty, tylko on Bogiem! Wiekuisty, tylko on Bogiem! [40] Eljasz zaś rzekł do nich: Pochwyćcie proroków Baala! Niechaj żaden z nich nie ujdzie! I pochwycili ich, a sprowadził ich Eljasz do potoku Kiszon i wyrznął ich tam. [41] Poczem rzekł Eljasz do Ahaba: Wnijdź, jedz i pij, bo słyszę już szum deszczu.