1 Samuel: Czy Tora chce monarchii?

[14] Gdy wnijdziesz do ziemi, którą Wiekuisty, Bóg twój, oddaje tobie, a zdobędziesz ją, i osiędziesz w niej, i powiesz: »ustanowię nad sobą króla, jak wszystkie narody, które wokoło mnie«;

[15] To ustanów nad sobą króla, którego wybierze Wiekuisty, Bóg twój; z pośród braci twojej ustanów nad sobą króla; nie możesz przełożyć nad sobą cudzoziemca, któryby nie był bratem twoim! [16] Tylko niech nie mnoży sobie koni, ani zwraca ludu do Micraim, dla namnożenia koni, gdyż Wiekuisty powiedział wam: «nie wracajcie drogą tą więcej!» [17] I niechaj nie mnoży sobie żon, aby nie odwróciło się serce jego; i srebra téż i złota niech nie namnaża sobie nadmiernie. [18] A gdy zasiędzie na tronie królestwa swojego, niechaj odpisze sobie odpis zakonu tego do księgi, - od tego, który przed obliczem kapłanów, Lewitów. [19] I niechaj będzie u niego, a niech odczytuje go po wszystkie dni życia swojego, aby się uczył obawiać się Wiekuistego, Boga swojego, przestrzegać wszystkich słów zakonu tego i ustaw tych, aby je spełniać; [20] Aby się nie wynosiło serce jego nad bracią swoją, i aby nie odstępował od przykazania ani na prawo, ani na lewo, - aby długo żył przy królestwie swojém, on i synowie Jego wpośród Israela.

[20] I stało się po upływie pewnego czasu, że poczęła Hanna i urodziła syna. I nazwała imię jego Samuel; albowiem od Wiekuistego uprosiłam go.

[20] I poznał wszystek Izrael od Dan do Beerszeby, że okazał się Samuel wiernym prorokiem Wiekuistego. [21] Albowiem objawiał się Wiekuisty Samuelowi i nadal w Szylo, tak jako ukazywał mu się dotąd Wiekuisty w Szylo przez słowo Wiekuistego.

[16] I rzekł ów człowiek do Elego: Ja to jestem, który przybywam z pobojowiska, a zbiegłem z pobojowiska dzisiaj. Tedy zapytał się: Co się stało, synu mój? [17] I odpowiedział zwiastun, i rzekł: Pierzchnął Izrael przed Filistynami, a nawet poniósł lud klęskę wielką, zginęli też dwaj synowie twoi, Hofni i Pinhas, a arka Boża zabrana. [18] I stało się, gdy wspomniał o arce Bożej, że spadł z krzesła wznak podle bramy, i złamał się kark jego, tak że umarł; bo stary był ów mąż i ociężały. A sądził on Izraelitów przez lat czterdzieści.

[15] Lewici bowiem zdjęli arkę Wiekuistego wraz z skrzynią, która przy niej była, a w której wyroby złote leżały, i postawili ją na kamieniu onym wielkim. Mieszkańcy zaś Bethszemeszu złożyli całopalenie i sprawili ofiary rzeźne tegoż samego dnia Wiekuistemu. [16] Pięciu zaś książąt filistyńskich przypatrzywszy się temu, wrócili do Ekronu tegoż samego dnia. [17] Oto zaś są nabrzmiałości złote, które zwrócili Filistyni jako dar pokutny Wiekuistemu: za Aszdod jedną, za Gazę jedną, za Aszkalon jedną, za Gath jedną, za Ekron jedną.

[1] Przybyli tedy mieszkańcy Kirjath Jearim i zabrali arkę Wiekuistego; sprowadzili ją mianowicie do domu Abinadaba na wzgórzu, poświęciwszy syna jego Eleazara na to, aby arki Wiekuistego strzegł. [2] Od dnia przybycia arki do Kirjath Jearim upłynął długi czas, mianowicie dwadzieścia lat; i zatęsknił cały dom Izraela za Wiekuistym. [3] Oświadczył tedy Samuel całemu domowi Izraela i rzekł: Jeżeli się całem sercem waszem nawrócić chcecie do Wiekuistego, usuńcie z pośród siebie bóstwa cudze i Astarty, i zwróćcie myśl waszą do Wiekuistego, abyście Jemu samemu tylko służyli - a wtedy wyzwoli On was z mocy Filistynów. [4] I usunęli synowie Izraela Baalów i Astarty, i służyli jedynie samemu Wiekuistemu. [5] Poczem rzekł Samuel: Zgromadźcie wszystkich Izraelitów do Micpy, a pomodlę się za wami do Wiekuistego. [6] Zgromadzili się zatem w Micpie i czerpali wodę, która wylewali przed obliczem Wiekuistego, i pościli dnia tego i spowiadali się tam: Zgrzeszyliśmy Wiekuistemu! I sądził Samuel synów Izraela w Micpie. [7] Usłyszawszy jednak Filistyni, że zgromadzili się synowie Izraela w Micpie, wyruszyli książęta filistyńscy przeciw Izraelitom. Gdy usłyszeli o tem synowie Izraela, opadła ich trwoga przed Filistynami. [8] I prosili Izraelici Samuela: Nie odmawiaj nam tego, abyś nie wołał do Wiekuistego, Boga naszego, żeby ocalił nas z mocy Filistynów. [9] Wziął tedy Samuel jagnię ssące i złożył je na całopalenie zupełne Wiekuistemu. I błagał Samuel za Izraelem i wysłuchał go Wiekuisty. [10] Gdy składał właśnie Samuel całopalenie, przystąpili Filistyni do walki z Izraelem. Wiekuisty jednak zagrzmiał dnia onego gromem potężnym przeciw Filistynom i wprawił ich w popłoch, tak że ponieśli klęskę przed Izraelem. [11] Mężowie izraelscy zaś wyruszyli z Micpy i puścili się w pogoń za Filistynami i ranili ich aż poniżej Bethkar. [12] Poczem wziął Samuel kamień wielki i ustawił go między Micpą i między Szen i nazwał go Eben-haezer - kamień pomocy, i rzekł: Aż dotąd wspomógł nas Wiekuisty! [13] I pokonani zostali Filistyni, tak że nie wtargnęli już nadal do dziedziny Izraela. I zawisła ręka Wiekuistego na Filistynach po wszystkie dni Samuela. [14] Dostały się też Izraelitom napowrót miasta, które zabrali byli Filistyni Izraelowi, od Ekronu aż do Gath; należącą również do nich dziedzinę zabrali Izraelici z rąk filistyńskich. I nastał pokój między Izraelem a Emorejczykiem. [15] Samuel zaś sprawował sądy w Izraelu po wszystkie dni życia swego. [16] Puszczał się mianowicie rok rocznie w podróż okólną do Bethel, Gilgal i Micpa, sądząc Izraelitów we wszystkich tych miejscowościach. [17] Poczem wracał do Ramy, tam bowiem mieszkał, i tam też sądził Izraelitów. I zbudował tam ołtarz Wiekuistemu.

[1] Był niejaki mąż z Binjamina, imieniem Kisz, syn Abiela, syna Cerora, syna Bechoratha, syna Afiacha, syna Binjaminity, rycerz dzielny. [2] A miał on syna imieniem Saul, okazałego i urodziwego, a nie był nikt z synów Izraela urodziwszym od niego; o głowę przewyższał każdego z ludu. [3] Otóż zaginęły raz oślice Kisza, ojca Saula. Rzekł tedy Kisz do syna swego Saula: Zabierz którego z pachołków a wyrusz i poszukaj oślice

[17] Gdy tedy Samuel ujrzał Saula, oświadczył mu Wiekuisty: Oto mąż, o którym ci mówiłem: ten panować ma nad ludem Moim.

[23] Poczem rzekł Samuel do kuchmistrza: Podaj tę część, którąm ci poruczył, o której ci poleciłem: Zachowaj ją przy sobie! [24] Otóż kuchmistrz zdjął łopatkę i co na niej było i postawił ją przed Saulem. I rzekł Samuel: Oto co zachowane zostało, połóż to przed sobą i jedz, albowiem zachowano to dla ciebie umyślnie wówczas, gdym postanowił lud zaprosić. I tak jadł Saul z Samuelem dnia tego. [25] Gdy zstąpili następnie z wyżyny do miasta, rozmówił się jeszcze z Saulem na dachu. [26] Poczem wstawszy wcześnie, gdy zorza poranna wzeszła, rozbudził Samuel Saula na dachu, mówiąc: Wstań, abym cię odprowadził! Wstał tedy Saul i wyszli obaj, on i Saul, na ulicę. [27] Gdy zstępowali tak ku krańcowi miasta, rzekł Samuel do Saula: Powiedz pachołkowi, aby poszedł przed nami - a gdy odszedł rzekł: Ty zaś zatrzymaj się teraz, abym ci oznajmił słowo Boże.

[15] I wyruszył cały lud do Gilgal, i hołdowali tam Saulowi przed obliczem Wiekuistego w Gilgal, i sprawili tam ofiary rzeźne i opłatne przed Wiekuistym. I weselił się tam Saul i wszyscy mężowie Izraela niezmiernie.

I przemówił Samuel do całego Izraela: Otom usłuchał głosu waszego, we wszystkiem coście mówili do mnie, i postanowiłem nad wami króla. [2] Odtąd jest to król, który kroczy przed wami - ja zaś się zestarzałem i osiwiałem, synowie też moi oto żyją przy was, a postępowałem przed wami od młodości mojej aż do dnia dzisiejszego. [3] Oto jestem, świadczcie przeciw mnie wobec Wiekuistego i wobec pomazańca Jego. Czyjego wołu wziąłem, albo czyjego osła wziąłem, albo kogóż skrzywdziłem? Kogóż gnębiłem, albo z czyjej ręki wziąłem okup, abym zakrył oczy moje względem niego - a zwrócę to wam. [4] I zawołali: Nie krzywdziłeś nas i nie gnębiłeś, aniś wziął z czyjej ręki rzeczy najmniejszej. [5] I rzekł dalej do nich: Świadkiem tedy Wiekuisty wobec was, i świadkiem pomazaniec Jego dzisiaj, żeście nie znaleźli nic w ręku moim. I zawołali: Świadkiem On. [6] I rzekł Samuel do ludu: Ten Wiekuisty, który powołał Mojżesza i Arona i który wywiódł ojców waszych z ziemi egipskiej. [7] A teraz przystąpcie, a rozprawię się z wami przed obliczem Wiekuistego o wszystkich dobrodziejstwach Jego, które świadczył wam i ojcom waszym. [8] Gdy przybył Jakób do Egiptu, wołali ojcowie wasi do Wiekuistego, a wysłał Wiekuisty Mojżesza i Arona i wywiedli ojców waszych z Egiptu, i starali się osiedlić ich na miejscu tem. [9] Oni wszakże zapomnieli Wiekuistego, Boga swego, a wtedy wydał ich w ręce Sysery, wodza wojsk Hacoru, i w ręce Filistynów, i w ręce króla Moabu, którzy walczyli przeciw nim. [10] Wtedy wołali do Wiekuistego, i rzekli: Zgrzeszyliśmy, żeśmy opuścili Wiekuistego, a służyli Baalom i Astartom, teraz jednak wybaw nas z ręki wrogów naszych, abyśmy Tobie tylko służyli. [11] I wysłał Wiekuisty Jerubaala i Bedana i Iftacha i Samuela, i wybawił was z rąk wrogów waszych dokoła, tak żeście mieszkali bezpiecznie. [12] Widząc następnie, że Nahasz, król Amonitów, chce przyciągnąć przeciw wam, rzekliście do mnie: Tak być nie może! Lecz król niechaj panuje nad nami - gdy wszak Wiekuisty, Bóg wasz, królem waszym. [13] Teraz tedy, oto król, któregoście wybrali, któregoście żądali, oto ustanowił Wiekuisty króla nad wami. [14] Obyście tylko obawiali się Wiekuistego, i służyli Mu, i słuchali głosu Jego, a nie opierali się rozkazowi Wiekuistego, obyście tak wy, jak król, który panuje nad wami, postępowali za Wiekuistym, Bogiem waszym. [15] Jeżeli wszakże nie usłuchacie głosu Wiekuistego, Boga waszego, opierając się rozkazowi Wiekuistego, wtedy zawiśnie ręka Wiekuistego na was, jak na ojcach waszych. [16] Już teraz przystąpcie a zobaczcie to zjawisko wielkie, które Wiekuisty spełni w oczach waszych. [17] Czyż nie sprzęt pszenicy dzisiaj? Zawołam jednak do Wiekuistego a spuści grzmoty i deszcz, abyście poznali i zobaczyli jak wielką jest nieuczciwość wasza, którejście się dopuścili w oczach Wiekuistego, żądając dla siebie króla. [18] I zawołał Samuel do Wiekuistego, i spuścił Wiekuisty grzmoty i deszcz tego samego dnia, i uląkł się wszystek lud bardzo Wiekuistego i Samuela. [19] I rzekł wszystek lud do Samuela: Módl się za sługami twymi Wiekuistemu, Bogu twojemu, abyśmy nie zginęli. Albowiem do wszystkich grzechów naszych dodaliśmy jeszcze to zło, żeśmy żądali dla siebie króla. [20] I rzekł Samuel do ludu: Nie obawiajcie się; dopuściliście się wprawdzie wszystkiej tej niegodziwości, ale nie odstępujcie tylko Wiekuistego i służcie Mu całem sercem waszem. [21] Tylko nie odstępujcie, byście szli za marnością, za temi, które nie pomagają i nie ocalają, gdyż marnością są. [22] Ale nie porzuci Wiekuisty ludu Swego gwoli imieniu Swemu wielkiemu, gdyż postanowił raz Wiekuisty uczynić was ludem Swoim. [23] A co mnie się tyczy, dalekiem niechaj to będzie ode mnie, abym zgrzeszył Wiekuistemu, a zaprzestał modlić się za wami, raczej wskazywać wam będę drogę dobrą i właściwą. [24] Tylko obawiajcie się Wiekuistego, służcie Mu w prawdzie i z całego serca, albowiem patrzcie, ile wspaniałych rzeczy dokonał dla was! [25] Gdybyście wszakże źle postępowali, porwani będziecie tak wy, jak i król wasz.